„შუა ქართლში, უფლისციხის თეატრონის სიახლოვეს, გორის თეატრის არსებობა დიდი რამაა ჩვენისთანა დაცემული ერისთვისა. მაგის მეტი ეროვნულობის ნიშანწყალი არა შემოგვრჩენია რა. სცენაა და თეატრი ის ალაგი, სადაც ეროვნული სულით გამთბარმა ქართულმა კულტურამ და ხელოვნებამ საიმედო თავშესაფარი ჰპოვა“.
ილია ჭავჭავაძე
გორში, კულტურის უძველეს ქალაქში, ჯერ კიდევ ორმოციან წლებში გაუმართავთ სცენისმოყვარულთა წარმოდგენები. ამ მხრივ საინტერესო ფაქტი გამოიკვლია პროფესორმა სოლომონ ხუციშვილმა. პეტერბურგში, აღმოსავლეთმცოდნეობის ინსტიტუტის ქართულ ხელნაწერებში, მარი ბროსეს არქივში მან აღმოაჩინა დიმიტრი მეღვინეთუხუცესის ხელნაწერი პიესა „გამოუცდელობა, ანუ დროებით განშორება საყვარელთანა“. კომედია ორ მოქმედებად წარმოუდგენიათ გორში, საშინაო წესით 1845 წლის 1-8 მაისს.
ჯერ კიდევ თეატრის აღდგენამდე, გორში ორი დრამატურგი მოღვაწეობს-ავთანდილ თუმანიშვილი და დიმიტრი მეღვინეთუხუცესი. ეს ფაქტი არც თუ უმნიშვნელოა, თუ მხედველობაში მივიღებთ იმ გარემოებას, რომ მე-19-ე საუკუნის პირველ ნახევარში ქართული მწერლობა მდიდარი იყო დრამატურგიით.
გადასახლებიდან დაბრუნების შემდეგ, ქართული თეატრის აღმდგენელი გიორგი ერისთავი აქტიურად შეუერთდა გორისა და გორის მაზრის თავადაზნაურთა ცხოვრებას. გიორგი ერისთავი შეუდგა მუდმივი პროფესიული თეატრის ჩამოყალიბებას. მუდმივი თეატრისთვის მას არ გამოადგებოდნენ სცენისმოყვარე თავადაზნაურები, რომელთა მონაწილეობითაც დადგა „გაყრა“ და „დავა“. მას ახალი ძალები უნდა გამოენახა და გაეზარდა ქართული თეატრისთვის.
1850 წელს, სოფელ ხიდისთავში, ჩამოაყალიბა პირველი თეატრალური დასი. ესენი იყვნენ: სააკაძე, ტატიშვილი, დვანაძე, ჯაფარიძე, ელიოზიშვილი, რჩეულიშვილი, კორძაია, ზურაბ ანტონოვი. ამრიგად, ქართული თეატრის აღდგენის მთავარი მონაწილენი მეტწილად გორელები იყვნენ.
1864 წელს გიორგი ერისთავი გარდაიცვალა. ერთი წლის შემდეგ შუა ქართლში ამეტყველდნენ მისი კომედიის გმირები. მეტად მნიშვნელოვანია ეს წარმოდგენები ქართული თეატრის ისტორიაში, თუ მხედველობაში მივიღებთ იმ გარემოებას, რომ იმ დროს საქართველოში არც თუ ხშირი იყო ასეთი წარმოდგენები.
ამ პერიოდში თეატრალური ცხოვრების სულისჩამდგმელები იყვნენ სოფრომ მგალობლიშვილი და ცნობილი ხალხოსანი მიხეილ ყიფიანი. როტონდა ვეღარ ასრულებდა თავის მოვალეობას სიძველის გამო. წარმოდგენები კვლავ საშინაო წესით იმართებოდა, ისიც იშვიათად.
ნიკო დიასამიძემ ქალაქის თავმა ახლად აშენებულ ორსართულიან ბინაში ერთი დარბაზი დაუთმო გორელ სცენისმოყვარულებს, სადაც ნაჩვენები იყო რ.ერისთავის „ჯერ დაიხოცნენ, მერე იქორწინეს“. გორის თეატრს ხშირად სტუმრობდნენ თბილისელი მსახიობები.
დასში ამ პერიოდში ირიცხებიან შემდეგი მსახიობები: მაკო საფაროვა, ნატო გაბუნია, მარიამ ყიფიანი, გაბო კორინთელი, ვასო აბაშიძე, კოტე ყიფიანი, ავქსენტი ცაგარელი, ზაალ მაჩაბელი, ნოდარ ჯორჯაძე, დავით ამირეჯიბი.
1975 წელს გორელმა სცენისმოყვარეებმა წარმოადგინეს გ.ერისთავის „უჩინმაჩინის ქუდი“ და კომედია „ძალად ექიმი“. ამ წარმოდგენაში მოწონება დაიმსახურა ახალგაზრდა ნატო გაბუნიამ. ნატო გაბუნიას სახით კიდევ ერთი სახელოვანი მოღვაწე მისცა გორმა ქართულ თეატრს. მან არაერთი სცენური სახე გააცოცხლა. აღსანიშნავია პიესა „კინტო“ და „ხანუმა“; სადაც დაუვიწყარი სახე შექმნა მსახიობმა ნატო გაბუნიამ.
90-იან წლებში მრავალი ახალი გვარები გვხვდება სცენისმოყვარეთა. ესენი არიან: მარიამ ერისთავი, მელანია ხერხეულიძე, ალექსანდრე ფალავანდიშვილი, ანასტასია ერისთავი, ელენე ერისთავი, სოფიო ციციშვილი, ნინო ერისთავი, ელენე ჯავახიშვილი, მაკინე ამირეჯიბი, ნიკო ერისთავი და სხვა.
მე-19-ე საუკუნის სამოცდაათიანი წლების დამდეგს, სახელდობრ 1871 წელს, გორში გაიმართა სცენისმოყვარეთა წარმოდგენა. რამდენიმე მონაწილე ქალბატონების სახელი და გვარი ცნობილია: ელენე ერისთავისა, ეკატერინე თარხან მოურავისა და დები ალხაზიშვილები. მათ წარმოუდგენიათ პიესა „ძუნწი“. ეს წარმოდგენები იმართებოდა კერძო ბინებში.
გორის მაზრის უფროსის რევაზ ერისთავის თაოსნობით 1873 წელს ქალაქის ბაღში აგებულ იქნა „როტონდა“ კულტურული საღამოებისთვის. ეს იყო ხის მრგვალი შენობა. მტკვრის სანაპიროზე. აქ იმართებოდა სპექტაკლების ჩვენებაც.
სამოცდაათიან წლებში გორი იყო ჩვეულებრივი პროვინციული სავაჭრო-ადმინისტრაციული სამაზრო ქალაქი. თბილისი-ფოთის რკინიგზის გახსნის შემდეგ გორში ვაჭრობა საგრძნობლად დაეცა, რამაც გამოიწვია ქალაქის განვითარების შეფერხება. უამრავმა სოციალურმა და ეკონომიკურმა პრობლემამ იჩინა თავი. ამ პრობლემებში კი თეატრალურ ხელოვნებაზე ფიქრი და ზრუნვა სიძნელეს წარმოადგენდა. როტონდაში პერიოდულად იმართებოდა „სცენისმოყვარულთა საზოგადოების“ მიერ მოწყობილი სპექტაკლები.
ოთხმოციან წლებში გორის სცენისმოყვარეთა წრე შემდეგი მსახიობებისგან შედგებოდა: მარიამ კერესელიძე,სოფიო ლომოურისა, ნინო მგალობლიშვილისა, კესარია ტატიშვილისა, პავლე ბურჯანაძე, მაია დავითაშვილი, სოფრომ მგალობლიშვილი, დავით ქართველიშვილი, სანდრო ქვლივიძე.
მეოცე საუკუნის მიჯნაზე გორში თეატრი ფუძემოკიდებული იყო, მაგრამ ჯერ კიდევ სუსტი. მიუხედავად ამისა, გორელი თეატრალები მაინც ოცნებობდნენ მის უკეთეს მომავალზე.
1905 წლის რევოლუციამ მოიცვა საქართველო. გორის მაზრა აქტიურად ჩაერთო მიმდინარე პოლიტიკურ მოვლენებში. რა გავლენა მოახდინა გორის თეატრზე ამ რევოლუციურმა გამოსვლებმა? თეატრისთვის და კულტურული ცხოვრებისთვის აღარავის ეცალა. მოსახლეობის ყურადღება მიმართული იყო პოლიტიკური ცხოვრებისკენ.
1903 წელს გორში სცენისმოყვარეთა მუდმივი წრე ჩამოყალიბდა რომლის წევრები იყვნენ: თამარ თავდგირიძე, ნინო მაკალათია, სიკო კანდელაკი, მათე ლოლაძე, დავით მაჭავარიანი და სხვები. 9 აგვისტოს ამ ახალმა დრამატულმა წრემ პირველი წარმოდგენა გამართა. წარმოდგენილი იყო გ.ერისთავის „გაყრა“. 30 აგვისტოს კი უჩვენეს ა.ცაგარელის „ხანუმა“. ცარიზმის პირობებში გორში პერიოდულად შეწყდა თეატრალური ცხოვრება. იშვიათად თბილისიდან თუ ჩამოვიდოდნენ მსახიობები სპექტაკლის საჩვენებლად. გარდა პოლიციის სასტიკი მეთვალყურეობისა, თეატრის განვითარებას ხელს უშლიდა მისი მხატვრული სისუსტე.
1910-1917 წლებში ვერ ჩამოყალიბდა გორში მუდმივმოქმედი დასი, თუმცა აქა-იქ, იშვიათად იმართებოდა წარმოდგენები. 1911 წელს, 12 ივლისს, სცენისმოყვარეებმა წარმოადგინეს ა.გულისაშვილის დრამა „ცხოვრება ბრძოლაა“ და ა.ცაგარელის „ჭკუისა მჭირს“. 1912 წელს კი უთამაშიათ ი.გედევანიშვილის დრამა „მსხვერპლი“.
ამ პერიოდში თბილისიდან ჩამოსული მსახიობები მართავენ წარმოდგენებს. არა ერთი დიდი მწერალი ეწვია გორს. გორში გაიმართა კოტე მესხის შემოქმედებითი საღამო, ასევე ვაჟა-ფშაველას პოეზიის საღამო.
თებერვლისრევოლუციამვერაფერიშესძინაქართულთეატრსპირიქითუფროშესუსტდამისიგანვითარება 1920 წელსგორისსცენისმოყვარეთაწრეშიიყვნენ : ოლღამახარაშვილი, თამართვალიაშვილი, ანამაისურაძედასხვები.
1920 წელსქალაქიგორიმიწისძვრამმთლიანადგაანადგურა. თითქმისყველაშენობაგანადგურდამათშორისისშენობაცსადაცწამოდგენებიიმართებოდა. გაიხიზნამოსახლეობაც.
1921 წელსმიწასთანგასწორებულქალაქსსაბჭოთხელისუფლებისწარმომადგენლებიდაეპატრონენ. განსაკუთრებულიყურადღება, გაამახვილესთეატრისგანვითარებაზე, დაიბარესყველა, ვინცკიემსახურებოდატეატრალურხელოვნებასრათამიეცათსათანადოდავალებები. უპირველესყოვლისა, საჭიროიყოშენობა, სადაცგორისსცენისმოყვარეებისპექტაკლებსწარმოადგენდნენ. დიდიძიებისშემდეგშეირჩანახევრადდანგრეულიშენობა-გორისყოფილიგიმნაზია. შენობარომელიცთეატრალურიწარმოდგენებისთვისგამოიყოთავიდანორსართულიანიიყო. მიწისძვრამგაანადგურაიგი, მათშორისმეორესართულისნანგრევებიდადაიწყესშნობისგანახლება. მოეწყოსცენა, დარბაზი, კულისები, სათავსოები. დირექტორადდაინიშნანიკოსამადაშვილი. ქალაქშისეგროვდაფულიდამოხმარდამშნებლობას. ამრიგად, გორისსცენისმოყვარეებმამიიღესმუდმივიბინა.
ამისშემდეგგორისსცენისმოყვარულთაწრერეგულარულადმუშაობს. წრესსათავეშიუდგასგორელიმსახიობისტოპაგრიქუროვი.
ხოლო 1923 წლიდანმათმოიწვიესსცენისმოყვარეთაწრისხელმძღვანელადალექსიჯაყელი. წრეშიამპერიოდშიირიცხებიანშემდეგიმსახიობები: მარიამგარიყული, იაკუნივანოვი ; ტატიანაცინცაძე ; ოლღაბათიაშვილიდასხვები.
წრემამმსახიობთაშემადგენლობით 1923-24 წლსეზონიგახხსნაირეთელის „ქრისტიანეთი“ 1924 წელსრეჟისრომადავითაბდუშელიძემდადგაოსტროვსკის „უდანაშაულოდდამნაშავენი“ გედევანიშვილის „გამცემი“ და „მსხვერპლი“.
ამპერიოდშიგორშისამუშაოდგადმოვიდარეჟისორისერგოგერსამია. რამდენიმეწლისგანმავლობაშინაყოფიერშემოქმედებითსაქმიანობასეწეოდა. რეპერტუარიიყომრავალეროვანი. იდგმებოდაროგორცეროვნული, ისესაზღვარგარეთისკლასიკურინაწარმოებები. მაყურებელსუჩვენესდადიანის „შენიჭირიმე“ დასხვა.
1930 წელსწრესხელმძღვანელობსრეჟისორიმიხეილხერხეულიძე. მუშაობენშემდეგიმსახიობები : ნიკოკახნიაშვილი, ბარბარემღებროვა, ლეომაკრახიძე, გიორგისაძაგლიშვილი, პავლეგოდერძიშვილი, თამარქერეჭაშვილიდასხვა. აღსანიშნავიაისფაქტი, რომსცენისმოყვარეებმადაიწყესსპექტაკლებისგატანაგორისრაიონისსოფლებში, ესიყოიმპერიოდისთვისდიდისიახლე, სოფლისმოსახლეობაეზიარათეატრალურხელოვნებას, რაცმათთვისსიახლეიყო.
1933-34 წლებშიგორისსცენისმოყვარეებთანსამუშაოდჩამოვიდამოწვეულირეჟისორიალაზნისპირელი. უპირველესადმანპროფესიულიდასისჩამოყალიბებამოითხოვა. 1934 წელსშეიქმნაკიდეციგი. დასისშესანახადმთავრობამ 62 ათსიმანეთიგამოყო. დასშიგაერთიანდნენსაკმაოდგამოცდილიმსახიობები : ნალავიძე, მბახტაძე, მ. ელიოზიშვილი, ბ. მღებრიშვილიდასხვა.
სეზონისგანმავლობაშიწარმოდგენილიიყო „მგლისბილიკი“, „რღვევა“ , „განაჩენი“, „შირაქისგულში“
1934 წლიდანგორისაღმასკომიშეუდგასათეატროშენობისაგებას, რადგანქალაქისმოთხოვნებსუკვეაღრაკმაყოფილებდაარსებულიშენობა. მაყურებელითეატრისშენობასითხოვდა.
1936-37 წ. სათეატროსეზონშიგორისთეატრსხელმძღვანელობდარეჟისორიგერონიტიხელაია. რეპერტუარშიიყოკაკაბაძის „ყვარყვარეთუთაბერი“ მთვარაძის „სურამისციხე“ შირვანზადეს „ნამუსისათის“ ირეთელის „ქრისტინე“ ვაკელის „შამილი“.
1937-1938 წლებშიდასსხელმძღვანელობსრეჟისორისულიაშილი, მხატვარიგოცირიძე. დასშიირიცხებიანშემდეგიმსახიობები : ი.ამბრიაშვილი, ატანელოვი,ბარამიშვილი,ბახტაძე,ბახტაძე,გოგებაშვილი, გოცირიძდასხვები.
1939 წლისდამლევსგორშიუკვემთავრდებოდაახალი 500 ადგილიანიშენობა. შენობისპროექტიეკუთვნოდაშალვათავაძეს.
სექტემბრიდანდაიწყომზადებასეზონისგახსნისთვის. თეატრისდირექტორადდასამხატვროხელმძღვანელადდაინიშნასაქხელოვნებისდამსახურებულიმოღაწეპავლეფრანგიშვილი. მთავარმხატვრადარჩილჟორდანია.
იმდროსროდესაცუნდაგაიხსნასახალითეატრისშნობაე.ი. 1939 წელს, გორისთეატრისდასშიირიცხებიანშემდეგიმსახიობები : თამარაბაშიძ, მარიამაბრამიშვილი, ირინაამბრიაშვილი, ვასილალელიშვილი, ნიკოალავერდაშვილი, ერვანდარქელოვი, შალვაბახტაძდასხვა.
დირექტორისმოადგილეარშაკარშაკუნი, ადმინისტრატორიგრიგოლედიშერაშვილი, სადადგომონაწილინიკოლოზწითლიშვილი. სცენისმემანქანეაკაკიცხვედიანი.
თეატრისახალიშენობაგაიხსნა 1939 წლის 21 დეკემბერს. ხოლოპირველიწარმოდგენაახალსცენაზეწარმოდგენილიყო 1940 წლის 30 იანვარს - იოსებგედევანიშილისდრამაგადასასვლელზე. რეჟისორიფრანგიშვილი.
თეატრის წარსული
პირეველ სეზონში განხრციელებული იყო ხუთი დადგმა ფრანგიშვილის მიერ ესენი იყო: „ბრმა მუსიკოსი“, „მისი ცოლი“, „ხანუმა“, „შამილი“, „ჩვენი მიწა“
მომდევნო წლებში უფრო გაღრმავდა გორის თეატრის შემოქმედებითი საქმიანობა,უფრო პოპულარული ხდება თითოეული შემოქმედების სახეები. მუდმივმა თეატრმა მაყურეებლს ერთი წლის განმავლობაში 225 წარმოდგენა უჩვენა. მაღალი პროფესიული დონის სპექტაკლებმა მაყურებელი თეატრს მიაჯაჭვა .კულტურის უძველეს ქალაქში შემოქმედებითი აღმასვლა დაიწყო.
1940-41-42 წლებში დადგმული სპექტაკლები: „ჭირვეულის მორჯულება“, „უდანაშაულო დამნაშავენი“ და „არშინ მალ-ალან“
დიდი სამამულო ომის წლებში თეატრმა ღირსეულად შეასრულა საპატიო მოვალეობა ქვეყნის წინაშე. ომის პერიოდის ოთხი სათეატრო სეზონის განმავლობაში თეატრმა უჩვენა საუკეთესო პატრიოტული ხასიათის დრამატული ნაწარმოებები ასეთები იყო ა.წერეთლის „პატარა კახი“, ი.ჭავჭავაძის „დედა და შვილი“, დ.ერისთავის „სამშობლო“, ვ.გუნიას „და ძმა“ და ა.შ.
სამამულო ომის პერიოდში თეატრმა დადგა აგრეთვე მთელი რიგი რუსული და კლასაიკური ნაწარმოებები. მათგან დიდი პოპულარობით სარგებლობდა შილერის „ყაჩაღები“.
ომში თეატრიდან წავიდნენ შემდეგი მსახიობები: არშაკ არშაკუნი, გიორგი ქვეითაია, აკაკი ცხვედაია ნოკოლოზ ბიკოვი და სხვები.
სამამულო ომის წლებში დიდ დამსახურებათ უნდა ჩაითვალოს ისი ფაქტი, რომ გორის თეატრი სამხედრო ნაწილებში მართავდა წარმოდგენებს. 1944 წელს თეატრის მუშაობა განიხილა სსრ კავშირის ხელოვნების საქმეთა კომიტეტმა და აღნიშნა, რომ ეს თეატრი საქართველოშიი ერთ-ერთი წამყვანი თეატრი იყო.
ამ პერიოდში დიდი პოოპულარობით სარგებლოდა სპექტაკლები: „კრეჩინსკის ქორწინება“, „ვასა ჟელეზნოვა“,ოიდიპოსი“, „შავლეგა“, „რკინის პერანგი“, „ახალი წყარო“, და „დაგვიანებული სინანული“.
1947 წლის 15 ნოემებრს, საქართველოს სსრ კაშირის უმაღლესი საბჭოს ბრძანებით გორის სახელმწიფო დრამატულ თეატრს მიენიჭა XIX საუკუნის 50-იანი წლების ქართველი დრამატურგის გიორგი ერისთავის სახელი.გიორგი ერისთავის სახელის მინიჭების აღსანშნავად სათეატრო სეზონის დამდეგს 1948 წლის 6 მაისს უჩვენეს გ.ერისთავის „გაყრა“ (რეჟისორი ფრანგიშვილი)
1948 წელს კი თეატრის წინ აღიმართა გიორგი ერისთავის ძეგლი,რომელიც შექმნა სახელმწიფო პრემიის ლაურეატმა კ.მერაბიიშვილმა. 1948 წელს პავლე ფრანგიშვილი გადაყვანიი იყო ჭიათურის თეატრის ხელმძღვანელად. 1948-49 წლებში გორის თეატრის მთავარ რეჟისორად დაინიშნა ცნობილი ქართველი რეჟისორი ვასო ყუშიტაშვილი.
ოთხი წელი მოღვაწეობდა იგი გორის თეატრში, მაგრამ შექმნა მთელი თეატრალური ეპოქა.ბევრი მნიშვნელოვანი სპექტაკლი შეიძინა გორის თეატრმა.1948-49 წლებში ვასო ყუშიტაშვილმა მაყურებელს უჩვენა სამი ახალი პიესა: „მშვიდობის კუნძული“, „მწვანე ქუჩა“ და „სოფლის საამო საღამოები“. ყველა ეს პიესა პირველად გორის თეატრის სცენაზე განხორციელდა.
1949-50 წლებში თეატრის დიდ მიღწევად ჩაითვალა მოსაშვილის „ჩაძირული ქვები“ რეჟისორი ვასო ყუშიტაშვილი. თეატრმა ეს სპექტაკლი მიუძღვნა გიორგი ერისთავის მიერ ქართული თეატრის აღდგენის ასი წლისთავს, რისი დღესასწაულიც 1950 წელს დიდი ზეიმით იქნა გადახდილი მთელ საქართველოში.
1949-50 წლების თეატრალურ სეზონში ყუშიტაშვილმა დადგა შინვანზადეს დრამა „ პატიოსნებისათვის“, რეჟისორმა ამ ახალი სპექტაკლით კვლავ ახალი წარმატება მოუტანა თეატრს. რეალისტური სიმართლით მოხაზა სცენური სახეები.
ვასო ყუშიტაშვილის რეჟისორობის პერიოდში მთელი რიგი დადგმები განახორციელეს, რეჟისორებმა გოზიაშვილმა, ანდრონიკაშვილმა,ლორთქიფანიძემა და კანდინაშვილმა, აგრეტვე მსახიობმა კალანდარიშვილმა.
გორის თეატრის წარსული
ვასო ყუშიტაშვილის ხელმძღვანელობით გორის თეატრმა თავისი საუკეთესო სპეკტაკლები გააცნო დედაქალაქს და საქართველოს სხვადასხვა ქალაქებს.გორის თეატრალური დასი რესპუბლიკაში ერთ–ერთი აღიარებული დასია. ამ პერიოდში ვასო ყუშიტაშვილის დასში მოღვაწეობდნენ შემდეგი მსახიობები:მ.ბახტაძე,ნ.ბეროზაშვილი,ო.ბასუტაშვილი და სხვა.
1952–1953 წ. სათეატრო სეზონიდან დაწყებული გორის თეატრმა რამდენიმე მხატვრული ხელმძღვანელი გამოიცვალა.მთავარ რეჟისორებად იყვნენ: გ.ლაღიძე, ნ.ვაჩნაძე,თ,ლორთქიფანიძე.
1962 წლიდან თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი იყო გიორგი აბრმაიშვილი,თეატრის დირექტორი გედეონ ნავროზაშვილი. ამ პერიოდში დაიდგა შემდეგი სპექტაკლები:
ი.ვაკელის „გიორგი სააკაძე“
გ.ქელბაქიანის „ახალგაზრდა მასწავლებელი“
ორივე სპექტაკლმა საყოველთაო აღიარება მოიპოვა
1955–56 წ. სათეატრო სეზონში თეატრმა დადგა პიესა დავით გურამიშვილზე,რომელიც მიეძღვნა დიდი მწერლის დაბადების 250 წლისთავს. აღსანიშნავი იყო შალვა ხერხეულიძის თამაში ვახტანგ მეექვსის როლში.მსახიობის თამაშმა ბრწყინვალედ გადმოსცა იმ სცენარული ტრაიზმის საკითხი,მისი განცდები.ამავე სეზონში თეატრმა კვლავ წარმადგინა წარმატებული პიესა.ეს იყო მ.გორკის „ზიკოვები“ დადგმაში თვალნათლივ იყო ნაჩვენები რუსეთის ბურჟუაზიის დაცემა.
1956–57 წლებში გორის თეატრის რეჟისორად მუშობდა საქართველოს დამსახურებული არტისტი თეიმურაზ ლორთქიფანიძე.სამწუხაროდ რეჟისორი ავტოავარიის დროს დაიღუპა.მან მხოლოდ ორი სპექტაკლის დადგმა მოსწრო გორის თეატრში „არსენა“ /მ.ჯავახიშვილი/ და „გაყრა“ /გ.ერისთავი/.
ოქტომბრის რევოლუვიის 40 წლისთავის აღსანიშნავად გორის თეატრმა წარმოადგინა სპექტაკლი „ლენინი“ რომელიც დადგა ვასილ ფაჩულიამ.ლენინის როლს ასრულებდა გ.აბრამიშვილი.სპექტაკლმა საინტერესო შემოქმედებითი ფურცელი შემატა გორის თეატრის ისტორიას.
1958 წელს გორის თეატრი გასტროლს მართავს თბილისში.მაყურებელმა ნახა „არსენა მარაბდელი“ , „კაცი და მგელი“ , წიწამური“ . თეატრმცოდნემ ა.ფაღავამ დიდი შეფასება მისცა გორის თეატრის მუშაობას.
1959 წელს გორის თეატრში რეჟისორმა გრიგოლ დოლიძემ დადგა პიესა ა.წერეთლის „კინტო“. სპექტაკლმა მოწონება დაიმსახურა.ამავე წელს თეატრმა განახორციელა პოლონელი დრამატურგის გ.ზაპოლსკაიას პიესა „ლულსკები“.რეჟისორი იყო გიორგი აბრამიშვილი, გამოქვეყნდა ამ სპექტაკლის ირგვლივ რეცენზიები,რომლებსიც ცნობილი თეატრალები დიდ შეფასებას აძლევდნენ გორის თეატრს.1960 წლიდან გორის თეატრში მუშაობას იწყებს რეჟისორი ლილი იოსელიანი.ასევე წარმატება ხვდა წილად ლოპე დე–ვეგას კომედიას „ცეკვის მასწავლებელი“რომელიც თეატრმა დადგა 1960 წელს.რეჟისორი იყო გიორგი აბრამიშვილი.
ასევე შემდგომში დიდი გამოხმაურება მოჰყვა ი.სუმბათაშვილის ცნობილი დრამის „ღალატის“ განხორციელებს ჩვენი თეატრის სცენაზე,ამ სპექტაკლმა სრულიად საქართველოს თეატრები შემოიარა.განსაკუთრებით უნდა აღინიშნოს ის ფაქტი,რომ გორის თეატრში მკაცრად იყო დაცული ქართული სალიტერატურო ენის სიწმინდე,სცენიდან ისმოდა სუფთა ქართული.
0 comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.